ஆசீவகம் என்பது பண்டைய இந்திய துறவறக் கொள்கை மற்றும் மெய்யியல் தத்துவமாகும், இது பௌத்தரின் காலத்தில் தோன்றியது. இதன் தோற்றவியன் மற்கலி கோசாலர் என்பவராகும். ஆசீவகத் தத்துவம் கர்மவினையை வலியுறுத்தியது, அதாவது வாழ்வின் நிகழ்வுகள் முன்கூட்டியே நிர்ணயிக்கப்பட்டவை எனும் நியதிக்கொள்கையை ஆதரித்தது.
ஆசீவகத்தின் மெய்யியல் தன்மையைப் பொறுத்தவரை, ஏற்கனவே உள்ள எந்தவொரு நிகழ்ச்சியையும் தடுக்க முடியாது, அவற்றைச் சமாளிக்க மட்டும் முடியும். ஆசீவகத் துறவிகளின் வாழ்விடம் “ஈவகம்” என அழைக்கப்பட்டது, அங்கு மக்கள் தீர்வுகளைப் பெறுவதற்கு வந்தனர்.
தமிழ் இலக்கியங்களில் ஆசீவக நெறியைப் பற்றிய குறிப்புகள் மிகக் குறைவாகவே காணப்படுகின்றன. சிலப்பதிகாரமும், மணிமேகலையும் ஆசீவகர்களைப் பற்றிக் குறிப்புகளை உள்ளடக்கியுள்ளன.
ஆசீவகம் பற்றிய செய்திகள் பல கல்வெட்டுகளிலும் இலக்கியங்களிலும் காணப்படுகின்றன. குறிப்பாக, மோரியப் பேரரசர் அசோகரின் கல்வெட்டுகளில் ஆசீவகர் (அஜீவிகா) பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன. அசோகரின் ஆணைகளில் ஆசீவகர், பிராமணர்கள், பௌத்தர்கள் உள்ளிட்ட பல மத சகோதரத்துவங்களை கையாள்வதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தது.
அதேபோல், பௌத்த நூலான அசோகவதனம் 2ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டது, இதில் அசோகரால் 18,000 ஆசீவகர்கள் கொல்லப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது.
தமிழ் இலக்கியங்களில், சிலப்பதிகாரம் மற்றும் மணிமேகலை போன்ற காப்பியங்கள் ஆசீவக நெறியைத் தெளிவாகக் குறிப்பிடுகின்றன. குறிப்பாக, சிலப்பதிகாரத்தில் கோவலனின் மாமனும், கண்ணகியின் தந்தையும் செல்வத்தைத் தானம் செய்து ஆசீவக நெறியில் துறவுபுரிந்தார் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. மணிமேகலையும் ஆசீவக நெறியின் கோட்பாடுகளை விளக்குகிறது.